Van hier tot Tokio....

Zondag 11 sept.
Hieperdepiephoera we gaan vandaag weg. De laatste dingetjes nog even doen en dan brengt Romke ons bij het station. Gerna zwaait ons uit. Nog geen 5 minuten later staan we bepakt en bezakt op het station. Bijna vergeten in te checken. Maar t gaat goed. We kunnen blijven zitten tot aan schiphol. Dus we zetelen ons maar lekker in de stoelen. We komen iets later dan gepland aan. Iemand had de trein onder gekotst en die moest nog even schoon gemaakt worden. Op schiphol gelijk de koffers laten sealen en vervolgens af te geven bij de incheckbalie. Want dat scheelt weer gezeul. Dan lekker even bijkomen in een airportlounge, een hapje en een drankje. En dan is t alweer tijd om te boarden. De vlucht met Air France zit vol, maar ze staken in ieder geval eens niet.... . Een charmante fransman zit tussen ons in. Onderweg een broodje humus. M maakt em niet eens open. R verwacht iets lekkers maar komt niet verder dan 1 hap. Jakkebah. Mijn buurman vindt hem heerlijk en wil die van mij ook wel. Geen probleem. In Parijs een hele wandeling naar ons vliegtuig, een Boeing 787 van Japan Airlines. Maar we hebben de tijd. Tijd voor een drankje. Dan gaan we ook hier boarden. Prachtig toestel. Wat een ruimte voor first en business class. Maar ook bij ons is er veel ruimte. We zijn aangenaam verrast. We installeren ons voor de vlucht van 11 en een half uur. Rudy heeft mazzel. Hij zit naast een gezinnetje. Waarvan de dochter wat beperkt is en ze heeft de boel er tijdens de vlucht er ongeveer 4x uitkotst ook tijdens het eten eten eten. Het houd je even bezig. De maaltijd is veel en wel aardig van smaak. Tijdens de nacht wil R muziek luisteren. M ligt voor zover mogelijk te slapen. Ze wordt wakker met 3 stewardessen om Rudy heen. Die heeft zich aan het metaal van het hoesje van zijn mp3 gesneden. Dikke snee in de vinger en dat bloed als een rund. Pleisters, verband, schaar alles komt voorbij. Nog net niet vergezeld van een blauw zwaailicht. Vinger werd door de hoofdpiet afgeknepen. Gelukkig hij doet t nog. Hoesje met scherpe metaal, wordt ook van pleisters voorzien zodat hij zich niet weer kan bezeren. Pff na veel goede adviezen en wellicht nog even langs het ziekenhuis gaan, worden we toch weer alleen gelaten. Niet voordat we een drankje hebben gekregen plus de halve voorraad lekkernijen. M gaat weer verder slapen. R doezelt wat. Voor de raampjes zitten geen luikjes maar het glas verkleurd. Heel apart. 2,5 uur voor aankomst gaan de lichten weer aan en krijgen we ontbijt. Ook niks mis mee. Opeens staan 4 stewardessen bij ons. Wat nu dan weer.... Gaan ze ineens zingen.. Owee nee. Ja hoor ter ere van mn verjaardag. Een kaart beschreven door de stewardessen, een JAL vliegtuigje en 2 flesjes bubbels. Wat grappig!

Maandag 12 sept.
De tijd vloog voorbij. Netjes op tijd komen we aan op vliegveld narita. Bij de paspoortcontrole een dikke rij. Duurde zeker een half uur. Foto en vingerafdrukken hebben ze nu van ons. Koffers stonden al klaar bij de bagageband. Nu werd t even spannend want we moeten van alles regelen om bij t hotel te komen. Eerste geld pinnen. Done. Japanese railpas omzetten. Done. Sim kaart kopen. Done. Ticket voor de trein kopen. Done. Trein vinden. Done. Taxi zoeken. Done. Taxi deur dicht gegooid. Opes fout. Moet je niet doen. Dat doen zij. En zo waren we lokale tijd 20 uur in t hotel. Netjes vinden wij. Onze eerste indruk van tokyo is indrukwekkend. Veel neon. Erg groot. Inchecken bij de receptie en naar de kamer. En die is klein heel klein. Even een verbouwinkje. Stoelen eruit. Koffers erin en wij erin. Harde bedden. Kersenpitten kussen. Wc met allerlei toeters en bellen. Lachen. Nog even er op uit om eten te scoren. Tentje gevonden waar je aan de bar zit en het personeel de stokjes op t vuur gooien. Zo nu en dan zit je naar adem te happen van de rook. Ze hebben hier alleen varken. Maar dan kun je wel echt alles vt varken krijgen. Tong, poten, ingewanden enz. We begonnen met enoki. Dat kwam M bekend voor. Geen idee meer van wat was. Iig lekker. Paddestoel is het. Ik voel me groot. Klein krukje. Klein tentje. Lieve mensen. Buik aardig vol, slapen!

Dinsdag 13 sept.
Ontbijt is niks. Hamburger! Ei, model flensje, sla, ketchup. Morgen zoeken we wat anders. Het giet! 30 graden bij jullie. En droog. Hier 26 en heel veel water. Paraplu mee richting skytower. Metro snel gevonden. Nu het kaartje nog. Maar geen probleem. Apparaat is ook in t engels. Dus hup daar zijn de kaartjes. Het is een kort ritje. Wel een keer overstappen. Normaal gesproken loop je onder de grond naar de andere lijn. Hier niet. Bovengronds zoek je je wezenloos naar de andere lijn. Toch gelukt. Het is lekker druk bij de skytower. Hij staat dus vet in de mist. Er is een heel winkelcentrum bij. Wij een hapje eten. Heerlijk. En dan verder de stad van 35 miljoen inwoners in. Naar het beroemde plaatje met de zebrapaden. Helemaal aan de andere kant. Helaas was t nog steeds miezerig weer. Dus werd t een korte stop. Nog wel even langs de starbucks waar je een goed zicht hebt op shibuya. Omdat het droog was zijn we toch weer terug gegaan naar de skytower. De marsmuziek staat nog steeds aan. Tis even zoeken naar de entree maar toch ook weer gevonden. De tower is inmiddels uit de mist. In 50 seconden zitten we op 350 meter. Voordat we de lift in mochten ratelde de mevrouwe vd lift nog even een verhaaltje af. Eerst Japans toen engels. Weinig onderscheid. Diepe buiging en daar gingen we. Sowieso veel buigingen hier. Maar echt alleraardigste mensen. Behalve dat we tijdens een tussenstop in Ueno tijdens een drankje bijna opgelicht werden. Drankjes waren ineens dubbel zo duur. En ze zijn hier al dubbel zo duur als in NL.

Prachtig uitzicht vanaf de tower. Goed dat we toch terug zijn gegaan. Het is bijna donker, terug naar t hotel. Bij de metro staat een man met een microfoon om alles in goede banen te leiden inclusief de bijbehorende gebaren. Veilig 'thuis' gekomen. Even bijkomen. En dan op zoek naar avondeten. Goed tentje gevonden. Springolls en dumplings zijn het geworden. Mjammie.