STOP POLITIE

Woensdag 14 okt: Naar het Koninkrijk Swazilland.
Toen we een week geleden de auto gingen huren vroegen ze of we nog naar een ander land gingen. Ik zei gelijk dat we ook naar Swahili gingen. Nou toen keek die mevrouw achter de balie wel wat vreemd. En Rudy zocht naar het gat in de vloer... Maar vandaag gingen we er dus naar toe. Swaziland. De wekker weer op tijd gezet maar niet zo vroeg als gisteren. De tassen hadden we al gepakt. Nog even een goede bodem voor de autorit en gaan. Eerst richting Nelspruit. We hebben al snel de gang erin. Aan onze kant van de weg staan 2 auto's. Als we ze voorbij rijden seinen ze. Ik zie al apen en beren en zegt gewoon doorrijden. Ja dadelijk liggen we voor dood in het Krugerpark. Daar heb ik geen zin in. Rudy rijdt langzaam door. In de spiegels zien we dat 1 van de auto's achter ons aan komt. Hij komt naast ons rijden en zegt dat we niet verder kunnen. Er zijn blokkades op de weg. We moeten terug. Rudy had gehoord dat er rellen waren. Maar ja terug. Dat is niet zo makkelijk aangezien we dan door het Krugerpark moeten. Wij rijden naar de ingang en zeggen dat we niet langs de gewone weg kunnen. Dat wisten ze al, dus we mochten er zo door. Dus onverwacht rijden we toch nog met onze eigen auto door het Krugerpark. Ik vind het helemaal super en leg de camera klaar. Rudy is van mening dat we niet op game drive zijn en dus jakkert ie harder dan ie mag door het park. We zien dan ook niets. Tot ik in mijn rechterooghoek een neushoorn zie. Joehoe. En op beeld gezet. Behalve heel veel springbokken zijn we niks tegengekomen. Tot op het allerlaatste moment, net voor de gate, er nog een giraffe voor onze neus stond. Man wat heb ik weer genoten. Inmiddels hebben we ook niet de uitgang naar Nelspruit genomen maar Malelame. Zo'n 60 km verderop. We hebben dus zeker 5 kwartier in het Krugerpark gereden. Nou we moesten er bijna blijven. Bij de uitgang vroegen ze ons naar de papieren. Ja die hadden we dus niet. Dat kon volgens dat jongetje niet. Nou mooi wel. De jonge parkranger begin over 500 rand en Rudy zag al rood voor zn ogen. De parkranger moest maar ff bellen naar z'n collega's bij de andere gate en anders haalde hij de politie erbij. We hebben dus niet betaald. Op deze manier zijn we trouwens wel mooi opgeschoten. Het is nog maar een paar km naar de grens. Te vroeg gejuicht. Ze zijn druk bezig met de weg en er heeft zich al een kleine file gevormd. Nu hebben we al meer wegopbrekingen gehad. En er zijn hier heel veel mensen mee gemoeid om dat in goede banen te leiden. Maar wat we nu mee maakten was wel top. We staan dus stil en op een gegeven moment gaat het rijden. Er staan mensen langs de weg met oranjehesjes en rode vlaggen te waarschuwen. Normaal staan er twee of zo maar nu hebben ze een heel blik opengetrokken. De meesten staan verveeld met een rode vlag te zwaaien. Dit heeft totaal geen zin. Want het rijdt, de andere kant niet. Dus wat is de moeilijkheid? Maaaar er zijn ook nog hele fanatieke vlaggeraars. En die zien in iedere auto de formule 1. Dus als een auto voorbij komt dat vlagt ie em af. En met zn hele hebben en houden. Die man is aan het einde vd dag vast dood op. Maar wij vermaken ons prima. Voor de grens slaan we nog even wat eten en drinken in bij Boxer. De winkels zijn niet verkoeld. Dus het is er lekker warm. We willen ook nog wat wijn en bier. Bier is een apart verhaal want dat verkopen ze niet in de supermarkt (dit stamt nog uit de tijd van de apartheid en het staat in de wet dat dit niet mag). Maar gelukkig is er een drankwinkel. Achter grote dikke tralies staat al het kostbare alcohol. Nu staat de deur van de tralies wel open... Maar een kniesoor die daar op let. Wij vragen om de wijn. De mevrouw van de drank kijkt ons met grote ogen aan en jawel we mogen achter de tralies komen. We slaan in, kruipen weer achter de tralies en betalen. Nu alles is ingekocht kunnen we verder. Daar is de grens al. De auto wordt geregistreerd. We krijgen een bonnetje. De auto parkeren. Naar de grenspost lopen. Stempel in het paspoort. Een stempel op het bonnetje. De auto 100 meter verder op zetten. Het ritueel nog een keer maar dan voor Swaziland. En door. Het landschap is zeer afwisselend. Het is hier heuvelachtig. De wegen zijn met net zoveel gaten als in Zuid-Afrika. Er lopen allemaal kinderen langs de weg. Levensgevaarlijk. En het rijdt zo verschrikkelijk. Je weet nooit wat ze gaan doen. Heb je de kinderen gehad dan heb je wel een koe of een geit voor je wielen. Dus lekker ontspannend rijden is er niet bij. Blijkbaar zijn er onlangs nog wel wat wegen aangelegd. De tomtom stuurt ons de bush in terwijl er toch een weg naar Mbabane (hoofdstad) ligt. En ja we hebben de jackpot. Zelfs in de hoofdstad kun je een hotel vinden die midden in de wereld ligt. Het hoofdgebouw zit vol. We worden de berg op gestuurd, volgens Rudy komen we terecht in een bunkercomplex van Adolf H. Gadver, dikke tralies en een zeer armoedig geheel, wat teleurstellend in verhouding met ons vorige prachtige hotel in Kruger Park...... We besluiten dat we genoeg gedaan hebben voor vandaag. We hebben gelukkig nog wijn en een zak chips en de plannen de route voor morgen. We zijn van plan om voor het ontbijt al te gaan rijden, zo rond 06:30 uur. Tis een pittige rit en we willen op tijd in St. Lucia aankomen.

Donderdag 15 okt. Gillend naar huis.....
Het kon Rudy niet vroeg genoeg zijn, hij wil weg uit het bunkercomplex. Het blijkt afgelopen nacht geregend te hebben, mss dat we daar nog hinder van hebben onderweg. Het is ong een kleine 400 km rijden naar St. Lucia. De wegen zijn ook op dit stuk redelijk, doch soms ook ff slecht, met van die nare potholes/slaggate in het wegdek. We beginnen aan onze rit, eerst een dikke 2 uur rijden naar de grens, auto inklaren, Swaziland uit, Zuid-Afrika in, stempeltje hier en stempeltje daar. Dan gas er op en richting onze bestemming. Tsja, dit heeft gevolgen. Nou heb je de N-wegen, daar varieert de snelheid van 60, 80, 100 en 120 km/uur. Tis soms lastig te zien hoe hard je mag. Dus rijden we maar ff 80 km/uur..... Opeens knipperende tegenliggers....en hupla, staat er opeens een politieagent voor ons die ons naar de kant wijst, shit.....! Na een vriendelijk, good morning, how are you, moet Ik (Rudy) mee lopen naar zijn collega die een laserapparaat bedient. Ze vertellen mij dat ik 60 mocht rijden, maar dat mijn snelheid 81 was. Of ik de videobeelden nog ff wilde zien.....? Nou, ik zei dat ik daar geen behoefte aan had en een hekel had aan het programma Wegmisbruikers (!) Ik hoefde ook geen uitleg over de werking van het apparaat, ik zei dat ik dit wel kende vanuit Nederland. Zijn collega, die meneer van de laser, had inmiddels het Grote Boek van Sinterklaas er bij gepakt en liet mij zien dat bij 21 km te hard ik 800 Rand moest gaan betalen...... Maar ik moest dit wel doen bij een politieburo in de buurt, wat een 30 min rijden was, dit in een richting die niet de onze was..... Opeens gingen ze met elkaar praten in een onverstaanbare wokkiwokkitaal. Marianne sloeg dit alles gade vanuit onze auto. Of ik maar ff mee wilde komen, ik moest plaats nemen in de politieauto. Ik dacht dat ze met mij naar het buro wilde gaan en ik wilde Marianne nog ff waarschuwen voordat ik afgevoerd zou worden.... Maar het gesprek veranderde, zo ook zijn toon, hij zei heel vriendelijk dat hij onze vakantie niet wilde bederven en....(vul zelf de rest maar in) Echt, je hoort wel eens van die verhalen, maar als het je dan overkomt, dan is dat echt ongemakkelijk en je kunt geen kant op. Uiteindelijk stond ik met 2 min weer buiten en mochten we onze weg vervolgen. Het einde van de rit is gelukkig in zicht. We zijn ook wel even klaar met die lange stukken rijden. De hele dag is het bewolkt en zo ook in St. Lucia. Maar wel warm. We worden hartelijk onthaald door het Nederlandse stel die hier de toko runt. Echte Friezen. Het is gelijk gezellig. Blijkt ook nog dat Rudy in dezelfde tijd als Sietske (de bazin) bij Holland Casino Leeuwarden heeft gewerkt. Albert blijkt uit Stiens te komen waar ook Rudy voor zijn werk heeft gezeten. Ze hebben gezamenlijke kennissen blijkt. Wat is de wereld weer klein. We krijgen uitgebreid uitleg en met name over de nijlpaarden die 's nachts door de straten dolen en soms hier in de achtertuin zitten. We brengen de spullen naar onze kamer en gaan het stadje verkennen. Dat staat ons wel aan. Gezellig centrumpje met restaurantjes en andere winkeltjes. Om 16.00 uur gaan we mee met de Hippo-boottoer. De Hippo's vliegen je om de oren maar zo ook het water want het gaat stormen. Onderweg zien we nog een haai, krokodillen en heel veel vogels. Een geslaagde excursie. Dan gaan we lekker eten in het dorp en gaan de luiken weer dicht. Morgen de wekker om 4.30 uur!