Ieder huisje heeft zijn.....

28/9:
Wat een dag, wat een dag...
... Maar eerst wordt vervolgd..., het telefoontje... We vonden het toch wel spannend. Het bleek van het kantoor van  MISTER Frans te zijn.  Want het blijkt toch echt een man te zijn. Tenminste we dachten dat het van het kantoor was. We verstonden het woord kantor... Maar meer ook niet. Nadat hij had opgehangen bleef het lang stil in de auto.  Toen we weer terug bij het hotel waren nam hij afscheid van ons, want de andere dag zou er een andere gids komen. No hard feelings, maar het ging gewoon niet. Echter, toen wij het ontbijt wilde gaan nuttigen, zag Rudy ineens  Frans weer in de lobby staan, om 6:30 uur!! Paniek alom: wat te doen.... Want dit kan toch niet waar zijn. Rudy aan Frans gevraagd of hij nieuwe gasten had, want ja hij zat naast een paar Aziaten  ofzo. En ja dit waren zijn nieuwe gasten. Maar ja welke gids kregen wij dan? Tadada.... Een jonge deerne stond ons op te wachten. Esti.. Leuke jonge vrouw waar mee we gelijk aan de praat  kwamen. Toen we later al een tijdje aan het rijden waren, kwam Rudy er achter dat de "Aziaten" die bij Frans in de lobby aan tafel zaten onze nieuwe gids met iemand van het kantoor waren. Frans blijkt helemaal geen nieuwe gasten te hebben. We hebben een hele lange dag voor de boeg. 7.00 uur zaten we in de auto. Twee uurtjes later waren we in Solo waar we ook een kraton hebben bekeken, lang niet zo mooi als in (dit keer waren we er beiden opgekleed haha) Jogja. Wat  bleek, onze Juliana heeft met deze sultan gestudeerd in Leiden waarna een vriendschap ontstond. De sultan is  nog op haar bruiloft geweest.  De sultan heeft zoveel namen, die niet uit te spreken zijn dus Juul noemde hem maar Henk.  Daarna wederom in de auto. Door prachtige landschappen gereden om uiteindelijk pas om 21.00 uur uit de auto te rollen. We zijn enigszins kapot. Morgen om 3.00 uur de wekker. De Bromo beklimmen. We zijn benieuwd! 

29/9:
Wat een dag, wat een dag nummer 2. 
Vanmorgen dus om 3.00 uur naast het bed. 3.15 ready for departure. Gelijk een Jeep ingegaan en richting Penanjakan om daar de zon op te zien komen. Het was frisjes dus het vest en de regenjas en de sjaal kwamen toch nog van pas. We waren ruim 5 kwartier voor de sunrise aanwezig... Dus ff blauwbekken maar al ras kwamen de prachtige luchten en dan vergeet je alles. Het is een kort nachtje maar je krijgt er veel voor terug. Daarna weer in de jeep om naar de Bromo te gaan (Rudy wil het verhaal van Corry over de paardjes checken).  Nou helaas pindakaas geen Bromo voor ons. Drie dagen geleden hadden ze maar besloten om de weg op te knappen. Dus de weg lag er uit naar de Bromo en zeg dus maar dag met je handje tegen de Bromo. Marianne baalde wel even als een stekker. Maar ja we moeten verder dus geen gezeur. Dus maar om het ontbijt. Maar ja dat was er nog niet, heerlijk gedoucht en warm geworden en toen toch echt aan t ontbijt. Alles inladen om weer een lange rit te maken, nu naar Kalibaru. Omdat we tijd over hadden, hebben we gevraagd om of we nog ergens anders kunnen stoppen. Nou dat hebben we geweten. De eerste tuin met fruit en groentes hebben we doorlopen en onze chauffeur Hero noemt alle namen op. Daarna weer verder en op een lokale markt beland. Jee wat geweldig. Alle mensen willen op de foto, er worden al kinderen aangewezen die ook op de foto moeten. Oude vrouwtjes gaan al poseren, anderen willen wel maar durven eigenlijk niet zo goed. Kortom wat is dit genieten. Het is wel een dikke zooi op de markt. De kippen, katten en ander gedierte lopen los. Je glibbert wat over de straten heen, maar de mensen zijn zo superaardig. Genieten, genieten. Het is inmiddels al warm geworden, dus we worden toch wat dufjes. Ondertussen rijden we door de rijstplantages en zijn ze aan het dorsen, dus hup er toch weer uit. Zo ging het ook bij de tabaksplantages. Dus genoeg gelucht. Toen de lunch, eerst kregen we een klap i n ons gezicht omdat het nu toch wel heel erg warm is, maar wat hebben we weer heerlijk gegeten. Het komt zo echt niet goed met ons haha. We kwamen in de middag nog een oude trein, wat aan touwtjes aan elkaar hing, tegen die het suikerriet van het land ging halen.  Dit is nog een oude spoorlijn uit de koloniale tijd. Aan de andere kant stonden weer schoolkinderen uit hun dak gaan toen ze zagen dat we aan t fotograferen waren. We kunnen gewoon niet overbrengen hoe we hier genieten.... Totdat we in het hotel aankwamen. We waren zowaar redelijk op tijd. We hadden een route met minder verkeer, maar met wat meer vrachtauto's in de berm met panne.. Één lag op zn kant en de ander had een lekke band en ja dan heb je gelijk file... Want op die smalle wegen moet je toch gewoon echt wachten tot je er langs kunt. Wat wel grappig is dat er wel altijd iemand opstaat die het verkeer gaat regelen. Met wat stokken en gras wordt een  soort van wegversperring gemaakt en er heeft altijd wel  iemand een fluitje bij zich en met je armen zwaaien kan iedereen. Dus zo ook hier. Dit gaat ook zo  als de auto weer op de weg wil komen als je bijvoorbeeld bij de supermarkt bent geweest. Er staat altijd iemand om je weer op de doorgaande weg te krijgen. Die uiteraard wel een tip verwacht. 
Maar goed.. Bij het hotel aangekomen ruiken we al stront mar we zien nog niks. Rudy keek al wat argwanend om zich heen en had er niet veel vertrouwen in. We hebben ingecheckt en lopen achter elkaar met de kofferjongen voorop naar onze cottage. Halverwege, Rudy en de kofferjongen zijn al bijna bij de kamer, ziet Marianne een spin zo groot als een mensenhand. Hup gelijk op de foto. De obers laten haar ook nog een tweede zien. Rudy mist inmiddels Marianne en komt er aangelopen en schrikt zich dood van die joekels. Helemaal niet nodig volgens de kofferboy want dit zijn de vrouwtjes en die doen niks. Hmmm toch niet echt een goed begin. De kamer in en Marianne moest gelijk naar het toilet.  Ze zat wat te mijmeren en ze voelde in haar onderbewustzijn wel wat kriebelen tot ze naar beneden kijkt... Ze rent van de wc af want  een grote kakkerlak was haar aan t onderzoeken. ze kijkt achterom en nummer 2 zit haar ook aan te kijken, gadverdamme. Nummer 2 vrot  zich weer in het afvalputje, nogmaals gadverdamme. We (Rudy en Marianne) kijken elkaar aan en willen eigenlijk gelijk weg. Even overleg, wat gaan we doen. Toch maar aangegeven aan Esti dat we hier eigenlijk niet willen blijven. Zij roept de manager erbij, die ons eerst een andere kamer aanbood... Maar ja die kakkerlakken lopen echt wel in iedere kamers. Daarbij hoorden we later dat de kamers die nog vrij zijn, dichter bij de koeien liggen.....vandaar die koe.  (o ja... Wij zitten hier op een soort farm met friese koeien en een koffieplantage en ze verbouwen veel kruiden) nog meer kakkerlakken hebben. Dat vertelde de manager. Al met al bood het hotel een kamer aan in hun andere hotel. Nu hadden we eerst daar niet zoveel fidusie in.. Maar andere hotels zitten vol, of zijn er niet veel beter aan toe.  Al met al is het toch weer een enerverende dag geworden...ondanks dat wealleen maar 7 uren in de auto zouden zitten. Morgen zit Java er op en nemen we de boot naar Bali!