Laatste uren vakantie

Puno, Marianne en rietboten

We waren dus midden in een optocht van kindertjes terecht gekomen. Helemaal leuk... gelukkig had ik nog wat ruimte op mn camera.. dus er zijn weer enkele foto's geschoten ;-). Nog ff gewinkeld (alsof we nog niet genoeg souvenirs gescoord hebben), toch iets moois gevonden haha en de 2 musketies (Yvonne en Dirja) moesten voor morgen, als ik er helaas niet meer bij ben snik snik, nog wat kopen. In Puno kun je best een paar uurtjes vertoeven. Om 15.00 uur werden we weer in het hotel verwacht om naar de rieteilanden (Uroseilanden) te gaan. En zoals gewoonlijk was iedereen ruim op tijd, eventjes lopen naar de bus en maar gaan. PFFF de bus reed ons naar de haven.. ik wil niks zeggen maar dat hadden we volgens mij ook wel lopend kunnen doen... Van de bus naar de boot gelopen tjonge jonge wat een eind (een hele zware excursie hoor :-)) En varen met die handel. Eerst allemaal benedendeks om de gids aan te horen, en vervolgens mochten we op het dak gaan zitten (!) om daar van het uitzicht te genieten. Willy is onze gids, een leuke verteller die ons deze mooie tocht begeleidt. Bij de eilanden aangekomen (na een minuutje of 20) werden we warm welkom geheten door de Urosindianen. Het is supercommercieel en omdat ik natuurlijk weer vanalles zat te fotograferen moet ik je hier het verhaal schuldig blijven hoe de eilanden zijn gemaakt (iets met palen, touw en riet :-))en dat ze iedere 40/45 jaar vervangen moeten worden. Wel heb ik gezien dat ze voor ons hebben gedansd en gezongen.. Even later werd de groep in de echte originele uroskleding gehezen.. eerst ontsprong ik nog de dans maar helaas ik moest er ook nog aan geloven. Helaas zijn de foto's mislukt van mij in deze prachtige klederdracht want anders had ik ze uiteraard graag aan jullie laten zien haha.
Ook zijn marketingtechnieken de Uros niet vreemd, eerst je naam vragen en dan meesleuren naar de tafels met je toeristische producten en dan maar zeggen ahhhh Marianne this en that is very very nice... uiteraard toch weer met iets thuisgekomen (!). Tijdens de onderhandeling kwam Yvonne er aan gesprint of we nog in een originele heuse Urosrietboot willen. Natuurlijk! Dus jut en jul in de boot, de anderen zaten gewoon in onze "eigen" boot. We gillen en lachen natuurlijk dat wij dit weer hebben. Ronaldo roeit ons naar de overkant. Wij kruipen de hele boot door om van voor, achter, met en zonder Ronaldo foto's te maken (gelukkig zijn deze er nog ;-)).
Lacherig aan de overkant gekomen. Daar naar een hotel van riet gegaan en bekeken. Nog op een uitzichttoren geklommen (iemand moest wel ff de ladder vasthouden anders lag je zo weer beneden) prachtig uitzicht. Nog naar een eilandje gevaren met een school en een kerk en toen toch weer terug naar Puno. Prachtige boottocht weer terug. Zon gaat onder, het water kabbelt, gezellige mensen en een goed gesprek.. het kwam in ieder geval zo dat we wel met Willy mee naar huis mochten ;-)

's avonds met z'n allen gegeten omdat dit immers onze laatste dag als groep is. Wel vreemd hoor. Gezellige avond, veel gelachen. Marc had een truienverkoopster aan z'n snoer hangen. Zij stond van buiten te seinen dat ze de mooiste truien had en Marc maar gek doen. Maar die mevrouw ging niet weg bij de deur, en uiteindelijk zou Marc toch door die deur moeten. Maar die dorstte niet meer zo hard. Uiteindelijk de groep naar buiten en Marc maar een beetje beschermen voor de wel erg verkooplustige mevrouw. Marc voelde zich behoorlijk opgelaten maar is toch zonder trui huiswaarts gekeerd.

Van een paar mensen al afscheid genomen maar morgen vroeg opstaan om ze allemaal uit te kunnen wuiven.