Man of vrouw....?

26/9:
Om 6 uur zitten we klaar in de lobby van hotel Sukajadi. Ene Mrs Gwenn zou ons naar het station brengen. Dan stapt "Tante Lien" het hotel binnen en spreekt ons aan. Het is echt een doorgewinterde Nederlands sprekende tante.
Blijkt dat haar vader een Hollander was die voor de 2e wereld oorlog werkzaam was in Nederlands-Indie. Bij het station van Bandung aangekomen nemen twee "koelies" (grapje) onze twee koffers van ons over en lopen wij, vergezeld van "Tante Lien" naar onze trein, de Argo Willis genaamd. Het zou de meest luxe trein zijn naar Yogya. Maar ook dat bleek vergane glorie te zijn.
Wat een K..stoel heeft Marianne in de trein. En dan 7uren(!) in de trein, jippie!
Er zit naast een handjevol toeristen heel wat lokale bevolking bij ons in het treinstel. Naast ons neemt een oudere Javaan plaats. Het is zeven uur, de trein komt in beweging, hupsakee dan maar. Enkele minuten later worden onze plaatskaarten gecontroleerd, door een groep van vijf personen. Naast de conducteur en zijn assistent, een drietal gewapende spoorwegpolitiemensen.
Zo van euh, geen kaartje?, ..de trein uit met jou!!!
Daarna komt er een stoet van treinpersoneel langs, een dekentje?, wat drinken?, misschien al vast wat eten?, etc.
De oude Javaan naast ons liet het zich niet voorbij gaan en zat na 20 min. te smikkelen en te smullen van nasi puti met soep (soto).... Een grote knoeiboel, zijn jasje onder de soto ayam!! Daarna ging het gebit er uit en werd schoon gelikt!
Echt waar, nog geen uur later, ja, hoor, daar ging de man vervolgens aan de nasi goreng.....waar het mannetje het liet? Dan komt er een man langs die reclame maakt voor massages. Nou, dat liet Marianne zich geen twee keer zeggen. Helemaal verkreukeld van de treinstoel was zij daar wel aan toe.
Rudy werd op pad gestuurd e.e.a voor haar te regelen. Shit, bleek dat er een groep Fransen haar voor waren die een voor een onder handen genomen werden. Maar uiteindelijk was mevrouw Heida aan de beurt. Het duurde en het duurde. De Franse dames hadden sessies van een half uurtje. Toch maar ff kijken. Bleek dat ze een behandeling kreeg van dik een uur..... Daarna samen nasi goreng gegeten in de restauratiewagon (veel te mooi woord eigenlijk), maar het eten was behoorlijk. Precies op tijd kwamen we aan in yogya. Alle spullen mee, want je hebt maar weinig tijd om uit te stappen. Wij volgen netjes de borden uitgang.. Wat een geheister. Trappen af, trappen op en maar slepen in de hitte. Bij de uitgang aan gekomen, al wat we zien .. Geen gids. Marianne weer terug naar het station want volgens zeer behulpzame mensen stond de gids aan de andere kant. Marianne op zoek naar de gids met het oranjeshirt. Maar die zijn er veel, want het personeel hier loopt ook in het oranje. Maar uiteindelijk ziet Marianne een mannetje in de verte staan met een bordje en dat blijkt onze gids te zijn. Maar hoe dichter ze bij de gids komt hoe meer ze gaat twijfelen of het wel een mannetje is. En toen hij ging praten dacht zetoch echt dat het een zij was. Uitgelegd dat we aan de andere kant staan met ons hele hebben en houden. Nou ze zou samen met de chauffeur en natuurlijk de auto naar de andere kant komen. Het duurde en het duurde, inmiddels hadden we al met iedereen kennis gemaakt op het station toen de gids weer terug kwam. Gaf ons een hand en we liepen naar de auto... Rudy maar schreeuwen nee jullie gaan niet goed, die bus is van een local. Nee hoor... Dat is onze bus..een barrel eerste klas. Een beetje smoezelig, airco half aan t werk. Kortom een bus waar je niet echt gelukkig van wordt. Inmiddels stelt de gids zich voor als Frans... Dus toch een man. Rudy dacht dat al. We zaten al snel te seinen naar elkaar over een haar die 20 cm uit zijn wang hangt (nu is dat niet ongewoon want Iwan had een dikke haar ter hoogte van zijn ademsappel hangen...). Dus het was me een tripje wel. We kwamen er al snel achter dat dit ook de bus is die ons straks in 14 uur naar de andere kant van Java moet brengen. Dit aangegeven aan de gids en zelf met het organisatiebureau gebeld. Ze gaan hun best doen voor een andere auto. Terwijl Rudy aan het bellen is begint hij toch te twijfelen of Frans niet Francien moet zijn, dus hij roept: 'mevrouw' , het bureau wilt u ook nog even aan de lijn. En mevrouw komt. Na opgefrist te zijn, zijn we met de shuttlebus van het hotel de stad ingegaan. Naar Jalan Malioboro. Jee één en al stalletjes met prut. Je ziet door de bomen het bos niet meer. Na ongeveer  een km houdt het op. Daar zaten mensen sateh te maken. Rudy waagt zich er aan..nou ja eigenlijk toch niet..want de kip is rauw.  Dus de eerste de beste zwerver heeft de maaltijd gekregen. Met de taxi weer terug naar t hotel. Waar we trouwens in een superior kamer liggen.. Want ook dat ging niet helemaal goed. Dit hebben we zonder Frans(cien) weten op te lossen, want hij/zij was nog aan het bijkomen van de wandeling van de auto naar de lobby. Nu  liggen we in een soort kamer van een paleis met zo'n hemelbed, gouden deur (geen gouden kranen) en een inrichting met tierlantijnen.  


27/9:
Omdat we ook niet helemaal blij zijn met onze gids hebben we gisteren nog contact gehad met de organisatiebureau. En aangegeven dat we toch niet helemaal blij zijn met het (want we weten nog steeds niet of het een hij of zij is) gids. Hij is oud, loopt moeilijk en heeft niet echt een klik met ons. Ze zouden kijken wat ze hier aan konden doen. We zaten nog maar net aan t ontbijt of Frans(cien) schoof bij ons aan en nam ook maar een lekker bord. Toch maar eens uithoren wie het nou is. Maar hij blijkt een vrouw thuis te hebben en is 60 jaar oud en slecht ter been.  Daar moeten we de Borobudur en de Prambanan mee beklimmen. Marianne had nog gevraagd op we t-shirts mee moesten brengen, maar dat is niet nodig, wat later bleek dat het wel nodig was. Frans(cien) vertelde ons dat er een andere chauffeur en auto buiten stond te wachten op ons. Dat bleek idd zo. Een vriendelijke man, Hero genaamd, met een soort auto die wij eerder in Bandung hebben gehad, keurig. De rit naar de Prambanan was slechts een half uurtje. Daar aangekomen kregen we een lokale gids toegewezen. Frans(cien) nam plaats op een bankje aldaar.
De tempel doemde ineens op, het was zeer indrukwekkend. Bleek dat hij jaren geleden flink is beschadigd door een aardbeving. Hij is echter goed in oude staat teruggebracht. Alleen zijn ze nu nog jaren bezig hem volledig terug te brengen in de originele staat.  Op het tempelcomplex was het weer is raak. Een groep pubermeisjes uit Bali wilde met ons op de foto. Wat een lol en gegiebel.
Ook de lokale gids begon te giebelen toen wij bij Kamasutra afbeeldingen langsliepen. Hij kon het niet laten even met zijn vinger de penis en vagina aan te raken. De gids heeft daarnaast nog de hele voorstelling van de Ramayana gedaan. Ramayana is een beroemde dansvoorstelling die het verhaal vertelt van prins Rama. Maar zo nu en dan stond de gids te dansen op de tempel. Het was een zeer gezellige,grappige gids die zo nu en dan Indiana Jones nadeed. We waren zeer onder de indruk van deze tempels. Na de nodige foto's te hebben gemaakt, halen we onze gids weer op. Na gaan we naar de Kraton  (paleis) van de sultan. Hier was dus het t-shirt gewenst voor Rudy. Dankzij Frans(cien) zijn/haar foutieve advies kon Rudy dus niet mee het paleis in. dames mogen wel met een hempje door/langs de gebouwen. Het kraton heeft mooie gebouwen en nog vele ceremonies. Er was een gamalanconcert... Daar ben je op een gegeven moment echt wel klaar mee. En er liepen allemaal mannen met een kris (zwaard) rond, dit is wel uitzonderlijk. De dames van de ceremonie voor de thee kwamen we tegen en de  mevrouw die nieuwe batik motieven ontwerpt. Dus dat was de moeite waard! Daarna vlug in de auto om naar de Borobudur te gaan. Onderweg nog geluncht. Frans(ien) had het restaurant uitgezocht en schoof wederom gezellig bij ons aan. Daar zagen wij natuurlijk net naar uit...... Maar liet ons ook zijn/haar rekening betalen... Tja wij zûnige Nederlanders trappen daar natuurlijk niet in. Daar heeft Rudy dus ff een stokje voor gestoken. Maar ja, wat vreemd vonden wij toch wel. 
Bij de Borobudur troffen we het ook weer met de gids.   Uiteraard zat Frans(cien) al op een bankje. De gids nam ons mee in de legendes van de Borobudur en liet ons de tijd van het verleden beleven. Het was mooi om beide tempels te hebben bezocht en ze te kunnen vergelijken. Alhoewel dat eigenlijk niet kan want de ene tempel komt uit de achtste en de andere uit de negende eeuw. Daarnaast is de Borobudur een boeddhistische tempel en de Prambanan een hindoeïstische. We zijn wel in een korte tijd bijgepraat over de geschiedenis. Op de weg terug naar het hotel werd Frans(cien) gebeld, wij keken elkaar aan, oeps...spannend, waar ging het gesprek over.......??

(wordt vervolgd)